Eerst was der veen en alles onbegoanboar. 't Laand was sjompeg en gain mensk dij kon der wonen. Toen kwam de tied van turfgroaven en van toumoaken. Van aarmou at men pankouk, broene bonen.
refrain:
Doar liggen de baauwten en de boerderijen. Doar bluit mien eerappellaand oar woar 't vrouger kraben en knooien was. Want alles ging nog mit d'haand. Doar roazen nou nijmoodse rudermesienen. Op klaai, op zoavel en zaand. Doar baauwen de boeren al generoaties laang. Op 't Drentse en 't Grunneger laand.
Men vgruif kenoalen en daipen, monden, wieken. En deur de bolsterloag kwam mizze en ook zaand. Toun gingen veur 't eerst de eerappels doar bluien. Wat eertieds dale was, dat is nou vruchtboar laand. 't Liekt zo mooi, dat laand mit aal zien kleuren. Ze stoanen in blui, 't is lila, roze en wit. As bie haarfstdag de luchten zwoarder worden. Din gaait 't allinneg nog om wat der onder zit.
Ede Staal - Doar bluit mien eerappellaand
Reactie schrijven